Suppen naar de Markerwadden

Het idee was leuk.

We zouden met weinig wind richting de Markerwadden suppen, vanaf Lelystad, de wind zou eind van de ochtend toenemen en de winrichting zou perfect zijn voor een mooie downwinder terug.

Tot daar het plan.

In het windstille Harderwijk werden om 09.00 uur de boards op het dak gelegd en reden we naar Lelystad waar we met een vriend hadden afgesproken. Daar aangekomen maken we ons klaar. Wat trekken we aan? Het is altijd even zoeken als je elders peddelt. We voelen al wel dat de wind in Lelystad al lekker haar werk aan het doen is maar hé: we gaan mooi langs de dijk suppen zodat we daar weinig last van hebben.

Vol goede moed stappen we op onze boards

En het is meteen te zien: de (tegen)wind is al aardig 'aan' en de sets golven rollen lachend onder ons door. Zij lachen, ik (Diane) iets minder. Bij iedere set golven denk ik: 'leuk voor op de terugweg, maar nu vind ik jullie niet tof.' Mijn board wordt aan de voorkant opgetild als de golf onder mij door rolt en klapt in het 'golf-dal' als hij verder rolt. Iedere keer verbaas ik mij erover dat mijn board niet in tweeën breekt.

Mijn horloge trilt: 1km gehad.

Serieus! Ik ben al 10 minuten aan het ploeteren en kom nauwelijks vooruit. Dan ga ik rekenen. Plan is 20km training. Dat is 10 km up-wind in dit tempo. Ik ben geen rekenwonder (en op dat moment lichtelijk gefrustreerd) maar de uitkomst zou zich tussen tijdstippen 'kansloos' en 'uitzichtloos' bevinden. En daarnaast zouden we niet mooi up-wind suppen maar ook wat dwars. Die golven dwars, dan ik ook dwars.

Na 3 km: tijd voor overleg

En onder 'overleg' versta ik: 'heren, ik heb een ander plan, ik ga dit niet doen. We verleggen de koers en die 20km mogen jullie gaan doen maar ik wil graag voor het donker thuis zijn.' De 20km wordt geaccepteerd (want niet het aantal kilometers is van belang, maar de duur van de training wel) maar aan de Markerwadden mag ik niet tornen. Marnix is nog enigszins meegaand (hij wil ook graag weer met mij mee terugrijden naar huis) maar Jasper is onverbiddelijk. "Jij kan dit, de Markerwadden gaan we halen."

Blik op oneindig

En gaan. Knop om. Peddelen. Cadans vinden. Dat is lastig vanwege de golven. Rust pakken als de set golven onder mij doorkomen. Frequentie omhoog als ze net geweest zijn en het iets minder bumpy is. Véél over links peddelen en soms even op rechts om links te ontlasten. Laag zitten, balans blijven houden. Af en toe hoor ik in mijn rechteroor 'You can do this Diane!' Dat is kwelgeest/coach Jasper die mij niet los laat. En ik mag ook af en toe lachen vindt hij. Dat ben ik niet met hem eens ;-)

Aangekomen bij de Markerwadden

Even een kort pauze. Drinken, hap snickers en door. Ik koel af. Ik heb al lang door dat ik niet goed gekleed ben: geen Long-john aan, geen drijfvest, geen windjackje. Confronterend: veel ervaring met suppen en toch niet de juiste kleding aan. Maar het Markermeer is gewoonweg anders (en veel onvoorspelbaarder) dan onze vertrouwde achtertuin meneer Veluwemeer en mevrouw Wolderwijd.

We kijken uit naar de terugweg: downwind!

De wind is gunstig gedraaid. In de verte de 'poepende man' (wie snapt?) in Lelystad. IJkpunt, eindpunt. Houdt die in zicht. Dat is mijn lijn.

En dan....de golven zijn hoog maar komen van alle kanten (oké, behalve van de voorkant). Niet clean, geen duidelijke lijnen maar rommelig en heftig. Blijven staan is uitdaging nummer 1. Golven pakken wordt daardoor steeds meer onbereikbaar. Jasper is onze golf-master, die is hier onwijs goed in dus er is snel een flinke afstand tussen ons. Marnix zie ik voor mij: balanceren op de golven en proberen een glide te pakken.

En ik? Ik was aan het overleven

Nadat ik het een tijd geprobeerd heb zakt de moed mij in de schoenen. Geen glide so far. Ondanks dat ik toch redelijk goed kan downwinden en er met mijn balans niks mis is. Maar toch: ik word steeds meer onzeker op mijn board. Ik kijk achterom: de witte koppen op het water gaan alle kanten op. Geen long-john aan. Geen drijfvest aan. Marnix voor mij en Jasper nog wat daarvoor. Is dit veilig? Wat als ik val in deze Markermeer-massa? Dus ik neem een besluit: ik ga verder op mijn knieën. Wauw. Dat gebeurd toch bijna nooit. En het voelt op dat moment ook heel 'laf' maar ik weet 'dit is verstandig.' Marnix wacht iets verderop op mij en is diep onder de indruk van de omstandigheden en moet alle moeite doen om overeind te blijven maar hij flikt het.

Weer aan land. Ik koop een visje voor de heren en een zalig patatje mayo voor mijzelf. Even na kletsen met elkaar in de bus van Jasper.

Wat heb ik hiervan geleerd?

- Ga je naar onbekend (groot) water: neem je drijfvest mee

- De weersomstandigheden beter checken op locatie voordat je het water op gaat en daar je kleding op uitkiezen. Niet alleen uitgaan van de wind-app die je thuis hebt bekeken.

- Voor meerdere weersomstandigheden kleding bij je hebben

Beter ermee verlegen dan erom verlegen