Suppen in de mist

Ademloos mooi kan het zijn. Vooral in de vroege morgen wanneer je bij het krieken van de dag het water op gaat. We doelen dan op mist tijdens een windstille dag. Dat kunnen rafelige flarden zijn, maar soms ook een deken wat over het water lijkt te liggen. Het laat alle omtrekken vervagen.

Mist kan je omarmen als een deken.

Mist kan al het geluid dempen behalve het bonken van je hart. Mist is angstaanjagend en troostend tegelijk. En dan al helemaal op het water. Er zijn niet heel veel dagen dat er amper wind is. Maar als dit wel het geval is en de mist over de weilanden en de meren glijdt dan is het op zijn minst een overweldigende ervaring om met je sup op stap te gaan.

Durf jij de stilte op te zoeken? Want dat kan best spannend zijn. Niet zozeer dat het ergens heel stil kan zijn, maar of je de gedachtes in je hoofd eens los kan laten en de stilte durft te omarmen.

Al die gedachtes, al die emoties, al die ervaringen in ons soms best wel drukke bestaan.

Verwachtingen, misschien wel je twijfels of je onzekerheden. Durf jij ze even te parkeren? Of in een luchtbel te stoppen om ze de lucht in te laten gaan en ver boven je te laten knappen? Even weg ermee? Zodat je alleen kan zijn met de stilte en niets moet en niets hoeft. Alleen maar even zijn, een diepe zucht ter verlichting of een blik in die mist waar je even niks kan zien. Voor je uit staren naar niks, niemand die jou ziet. Onzichtbaar zijn op een rimpelloos water.

Opladen, uitrusten. Even los van de wereld......suppen in de mist....het kan zo simpel zijn.